Vermaning 28

Vermaning 28

Het  verbergen van het goede om het niet verloren te laten gaan

Het  woord ‘goede’ in de titel verwijst naar het eerste vers in de vermaning.  ‘Het goede’ in het eerste vers duidt op wat God aan mensen toont.  Franciscus maakt niet specifiek wat hier met de gave van God of het  goede bedoeld wordt. Het goede is volgens mij de gave die de mensen  bezitten. Ik begrijp dus dat ik op de gave of het goede dat ik heb niet kan  bogen. Ik versta dat ‘het verbergen  van het goede’ hier betekent dat ik  moet erkennen dat de gave door God gegeven is. De rede daarvoor is dat het niet verloren kan gaan. Als ik de gever van alle dingen – God –  niet  erken dan ben ik niet waardig om het goede van God te hebben. Zo versta ik  de titel.

·         De  Vermaning bestaat uit drie verzen. Het eerste en het derde  vers beginnen met de vaak gebruikte woorden, ‘Gelukkig de dienaar’.

·         Terwijl het  tweede vers begint met “want”. Het lijkt erop dat het tweede vers in  feite een vervolg is van het eerste vers.  De Engelse commentator zegt dat de reden achter het gebruik van  ‘want’ niet zo duidelijk is. Het lijkt erop dat Franciscus wijst op de  absolute gift/gave van Gods werk. Het is niet verdiend maar God geeft  het aan de mensen.

·         De  woorden in het eerste vers “het goede dat de Heer hem laat zien” zien  we ook in andere vermaningen (in vermaning 8:3 , 12.2 en 21.2).

·         In het  eerst vers vinden wij ook wat Franciscus in een andere vermaning heeft gebruikt: “met het oog op loon”. In  vermaning 21 lezen wij “Gelukkig de dienaar die als hij spreekt niet al het  zijne bekend maakt met het oog op loon”

·         Vermaning  21 echter heeft geen verwijzing naar ‘een schat in de hemel’. In het evangelie  Mt. 6.20 vinden wij ook dezelfde verwoording. Het gaat in Matteus over het  vasten, het aalmoezen geven en het bidden.

Verzamelt  als een schat in de hemel

De  Hemel is waar God woont en waar de wil van God gebeurt. Als Christenen geloven  wij wel dat wij na onze dood in de Hemel zullen worden opgenomen. Franciscus  spreekt ook over de hemel als een  boven deze aarde verheven werkelijkheid en ook als de situatie na dit aardse  leven. Maar wij spreken ook over Hemel hier en nu en dat betekent dat de hemel  is aanwezig ook hier op aarde. In zover wij in Jezus leven, leven wij in de hemel. De schat hier heeft  met die goddelijke wereld te maken. Volgens Franciscus komt wat een mens  is, al wat hij doet en zegt, en al wat hij bezit, van God. Al het  goede dat ik heb of doe, daarvan moet ik wel erkennen dat het van God komt  en ik moet het me niet toe-eigenen. Dan verzamel ik een schat niet alleen voor  het leven na de dood, maar ook hier en nu voor het leven op aarde.

Zijn  goede werken aan de mensen bekend te maken

Bekend  maken van het goede is geen probleem. Het probleem ligt in de manier waarop  ik de goede werken  bekend maak. Ik kan het doen op twee manieren.  Ik kan het doen om op mensen indruk te maken. Ik kan wel vergeten dat alle  goede werken God als de oorsprong hebben en mezelf bekend maken als iemand die  alles zonder God doet. Daar gaat het fout! Ik kan ook de goede werken  bekend maken op een manier, waarbij ik erken dat God de oorsprong is en dat  het goede in me inderdaad Gods werk is. Franciscus beschrijft in zijn  testament het goede dat God in hem heeft gedaan. Hij schrijft: De Heer heeft mij gegeven…. De Heer zelf heeft mij tussen de melaatsen gebracht….Nadat de Heer mij enkele  broeders had gegeven….. Dus erkent Franciscus dat alle goede werken van God  zelf komen. De maatstaf die  Franciscus aan de broeders geeft om het evangelie te verkondigen is: als  zij zien dat het God behaagt. Wij zijn niet hier om met onze goedgeplande actie  door te gaan, maar wij zullen ons beschikbaar maken om te doen wat God ons  toeroept. Franciscus schrijft ook in zijn brief aan de hele orde: ….door woord  en daad te getuigen …dat niemand almachtig is behalve Hij.” Ik maak mijzelf  niet bekend door de goede werken, maar  ik maak God bekend die de bron van alle goede werken is.

Met  het oog op loon

Het loon verwijst  hier naar wat ik voor mezelf probeer te verwerven. Als ik iets doe met de  bedoeling om alleen mezelf bekend te maken, dan is het verkeerd. Als is zo  doe dan erken ik God niet en maak ik aanspraak op alles wat ik  doe ten opzichte van God.  In die  zin zien wij wat Jezus zegt tegen de farizeeërs die publiekelijk bidden om  indruk op de mensen te maken.

De  geheimen van de Heer in zijn hart naleven

De  geheimen van de Heer? De verhouding diet God met mij wil hebben is inderdaad een  intieme relatie. Wat er gebeurt tussen God en mij is een geheim. Niemand anders  kan het weten. Wat God voor mij is en hoe ik God ervaar zijn ook geheimen.  Woorden schieten tekort om dit geheim uit te spreken. Gods aanwezigheid in  mijn leven en Hoe het is, is het geheim van de Heer. Dit vers verwijst  ook naar Maria. Maria bewaarde deze woorden in haar hart. God is in relatie met  Maria and God onthult zijn plan voor Maria. Wat gebeurt tussen Maria en God  is een geheim.

Franciscus  echter gebruikt ‘naleven’ in plaats van ‘bewaren’. ‘Naleven’ is eigenlijk observare. De Engelse vertaling gebruikt keeps en  dat ligt dichtbij bewaren.

Het geheim  van de Heer is de liefde van God. Wat het maakt tot een geheim is hoe ik  Gods liefde in mijn leven aanvaard en beleef.

God  is goed. Hij deelt zijn goedheid met zijn schepping: de mensen. Als mens heb ik Gods goedheid  gekregen. Bij deze vermaning vraag ik me af: Erken ik God in mijn goede  werken? Het is menselijk  om indruk op mensen te willen maken, maar kan ik dat loslaten en  geef ik God de juiste plek als de oorsprong van alle goede werken?

<!– document.write(“–>

 

 

 

vermaning 21

Een goede en een ijdele religieus

Franciscus zegt dat ik gelukkig zal zijn als ik in de woorden van God geluk en blijdschap vind en dat ik met vreugdevol en blij de mensen to Gods liefde brengt.  In dit gezegde, vind ik drie dingen.

1.  Ik zal mijn geluk alleen  in de woorden van God vinden.

2. Ik zal de mensen tot Gods liefde brengen.

3. Ik doe deze met vreugde en blijdschap.

1.  Ik heb beloofd om het evangelie te volgen. Voor franciscanen en ook voor alle religieuze mensen is evangelie het belangrijkste en  centrale figuur. Zonder evangelie bestaan de religieuze mensen niet meer. Het evangelie is nog steeds relevant. Volgens mij liggen alle antwoorden op de problemen dat ik meemaak  en ook de problemen dat de wereld meemaakt in het evangelie. Evangelie is niet alleen voor de christenen maar voor alle mensen die langdurige geluk en blij zoeken. De ideaal is dat ik mijn geluk alleen in de woorden God vind. Klinkt radicaal! In de praktijk zie ik mezelf falen.  Er zijn veel andere dingen waarmee ik bezig ben. De enige weg dat ik heb om ware geluk te vinden is het evangelie, de woorden van God. Ik zal niet alleen de woorden lezen maar ook volgen.

2. Gods liefde blijft een belangrijk thema in mijn preek. In mijn twee jaar ervaring als pastoor heb ik geprobeerd om over Gods liefde altijd te preken.  Elk evangelie passage, spreekt een of andere manier over Gods liefde. Toen ik postulant was vroeg mijn meester aan ons waarom wilden wij franciscanen worden.  Er waren verschillende antwoorden. Meest van ons zeiden dat wij mensen wilden dienen of dat wij God wilden dienen. Maar onze meester was niet tevreden. Hij liet ons verstaan dat wij waren er in het klooster om franciscanen te worden omdat wij de Gods liefde beleefden hadden. Nu dat wij Gods liefde beleefden  moesten wij de mensen tot Gods liefde brengen. De basis voor mijn roeping is mijn eigen ervaring van Gods liefde. Als ik gebrek  aan zulke ervaring heb, word het erg moeilijk om te doen wat Franciscus verwacht van mij. Niet alleen dat maar kan ik niet als een religieus blijven. Als ik de liefde van God bleef  geloof ik eerst dat ik door God geroepen ben en ook breng ik de mensen tot Gods liefde. Ik kan het doen op de manier hoe ik met mensen omgaan. Ik moet mensen met mijn eigen ervaring van Gods liefde besmetten.

3. “Joy is being Franciscan” zeggen wij zo in het Engels. Vreugde komt uit mijn ervaring van Gods liefde. Ik ben aangeraakt door God, ik voel Zijn liefde en ik voel mij geaccepteerd door Hem. Dit is de basis voor mijn vreugde. Wat ik doe als franciscan, doe ik met vreugde. soms word het moeilik maar vreugde is de manier dat ik franciscanen moet zijn. Als mensen mij zien zullen ze in mij het glimp van Gods liefde vinden. Dit is mogelijk alleen door een vreugdevol leven.

Franciscus zegt ook dat als ik behagen in lege en loze woorden schep en daarmee de mensen aan het lachen breng ben ik een ijdele religieus. volgens mij  gaat dit over roddelen. In mijn provincie in India hadden wij heel veel problemen met broeders onder elkaar om te gaan.  Het wortel voor allerlei problemen was lege en loze woorden  over elkaar waarmee wij bezig waren. De praatjes geven hele goede gevoel omdat ik over de zwakke punten van de andere broeders spreek en beschouw mijzelf goed te zijn. Dit stuk gaat ook over de respect dat ik voor de andere mensen heb. Franciscus is niet tegen de humor. Hoe ik dat doe is belangrijk.

 

Volgens mij gaat dit wijsheidspreuken over  volgende vragen:

Waarmee hou ik me bezig?

Waar zoek ik mijn geluk en vreugde?

Wat is het belang van de evangelie in mijn leven?

Hoe beleef ik Gods liefde in mijn leven?

Hoe breng ik de mensen tot Gods liefde?

Ben ik een persoon die lege en loze woorden over een andere broeder spreekt?

Heb ik respect voor de anderen?

Vermaning 26

Vermaning 26

Op de eerste plaats gaat deze vermaning over wie of wat een priester is. Een priester is iemand die het lichaam en bloed van Christus bedient. Franciscus keek niet zozeer naar het uitwendige leven van de priesters. Franciscus zag in de priesters iets anders. Ze hadden het voorrecht om in de Eucharistie voor te gaan en ook het lichaam en bloed van Christus te bedienen. Franciscus zag dus in de priesters het werk van God: hoe God door de priesters werkt. Franciscus staat heel bekend om zijn respect voor de geestelijken. We lezen op verschillende plekken in de geschriften van Franciscus over hoe hij de priesters eerbiedigt.

Een priester krijgt veel respect van de mensen, niet zozeer vanwege zijn persoon, maar meer omwille van zijn wijding. Het is een en al genade van God dat iemand priester is. Een priester kan wel eigen talenten en waardigheid hebben, maar dat hij een priester is worden is helemaal een gave van God. Ik verdien mijn priesterschap niet met hard werken; nee, het is een genade van God. Franciscus zag dus deze gave, deze genade van God in de priesters en keek daarom veel minder naar hoe zij hun leven leefden. Deze vermaning zegt iets over hoe een priester geëerbiedigd moet worden. Als ik deze vermaning lees, krijg ik een idee hoe een priester is en hoe een priester moet zijn, en hoe waardig een priester en zijn werk is.

Ik vond het  uitdagend om bij deze vermaning stil te staan. Hij is heel direct tot mij gericht. Deze vermaning vraagt naar de waardigheid van mijn leven als een priester. Een vraag kwam op: Verdien ik als priester de eerbied en het respect dat Franciscus hier bedoelt? In India hebben mensen veel respect voor de priesters. Wij zijn bijna God voor de mensen. Mensen spreken ons ook aan met de woorden die God betekenen. Mensen knielen voor ons om onze zegen te krijgen. Soms vallen mensen voor onze voeten neer! Mensen geven ons een hoge positie in een bijeenkomst. Mensen ongeacht hun leeftijd, positie enzovoort hebben heel veel respect voor ons. Verdien ik dit alles?

Een priester kan – omdat hij dit voorrecht heeft – ook arrogant zijn. Priesters hebben ook in een zekere zin autoriteit over de mensen. Sommige priesters kunnen zo’n autoriteit wel misbruiken. De kerk heeft haar morele autoriteit te herstellen vanwege het onaangepaste gedrag van de priesters. In zo’n situatie is het erg moeilijk om de priesters te zien met dezelfde ogen als Franciscus. Ook in de tijd van Franciscus leefden priesters niet altijd op de juiste, gepaste manier. Toch waardeerde Franciscus de priesters Omdat zij degenen zijn die Christus bemiddelen, naar de mensen brengen.

Franciscus zegt in het eerste vers: “De geestelijken die correct leven volgens de gebruiken ven de kerk van Rome.” Niet alleen Franciscus maar iedereen verwacht van een priester dat hij correct leeft. Franciscus echter zag het slechte gedrag van de priesters niet door de vingers. Ik kan me voorstellen hoe verdrietig en bezorgd Franciscus was om zondige priesters te zien. Franciscus heeft zeker voor zo’n priester gebeden. Ondanks de slechte dingen die de priesters deden, veroordeelde Franciscus nooit de priesters.

vraag:

Verdien ik het respect en de eerbied die ik krijg omdat ik een priester ben?

Vermaning 19

 

Vers 1: Nederigheid

• Ik wil niet van anderen horen ik waardeloos en niemand zal me verachtelijk vinden. Ik word gelukkig wanneer mensen me prijzen en verheffen. Dat is natuurlijk. Ik word gek als ik anders wil.
  Wat wil Franciscus eigenlijk wil in de eerste vers zeggen?  Hij spreek over nederigheid. Nederigheid betekent niet te ontschatten zichzelf maar bewust zijn van kwetsbaarheid. Spreken concreet wat is mijn houding ten opzichte van kritiek? heb ik de nederigheid om de kritiek te horen?Ik zeg meteen “dank u wel” als ik een complement hoor, tegelijkertijd zeg ik ook “dank u wek”als ik de kritiek hoor?

Het is beter dat ik naar de critici luisteren want ze veel mogelijkheden om te groeien bieden.  Complimenten spelen ook een positieve rol.

 

Vers 2: Bewust zijn van wie ik ben

 

• De kern van dit deel ligt in de  tweede vers, “Want zoveel als een mens is in de ogen van God, zoveel is hij en meer niet.” Dus vind ik dat dit wijsheidsspreuken is in feite over de glorie van de dienaar van God. Wat draagt bij aan de schoonheid van het zijn van een mens, vooral me? Het is niet wat de mensen over me zeggen of wanneer ze me prijzen en verheffen maar de ogen van God. Dit vraagt om zelf inzicht en zelf geloof over wie ik ben. Ik ben een kind van God, een lieve kind van God. In de ogen van God, ben ik zijn zoon en God houd van me met onvoorwaardelijke en standvastige liefde. Dit is een  onveranderlijk feit. Dit zou mijn geloof en inzicht zijn. De verhaal van de verloren zoon is een passend voorbeeld. Zodra ik ben ervan overtuigd maakt wat anderen over me zeggen en welke positie ik houd niet uit.

 

Vers 3-4: Dienstbaarheid

 

• Volgens mij het tegenovergestelde van dienstbaarheid is egoïsme.  Mijn roeping is om een dienaar te zijn. Als ik met macht en gezag over anderen toevertrouwd ben: hoe behandel ik de anderen? Realiseer me dat ik een dienaar ben maakt het niet uit wat macht ik heb? Macht is voor dienstbaarheid maar als de macht verkeerd begrepen wordt is het dan een vergif. Dit vergif maakt iemand te egoïst  zijn. In zijn wereld bestaat alleen ik, mij en mezelf. Wij nomen in franciscaanse traditie minister genaralis, minister provinciaal en gardiaan. Francis wilde dat de broeders die positie houden moeten dienaar zijn. Daarom Franciscus heeft zo’n titels gekozen. Als ik pastoor ben of directeur ben of een positie houd, moet ik me realiseren dat ik eerst een dienaar ben. Ik zal me vergeten om over anderen te denken.

Vermaning 22

Vermaning 22

Deze vermaning gaat over terechtwijzen.  Francis spreekt niet uit het oogpunt van wie de correcties maakt maar wel  uit van het perspectief van degene die de correcties aanvaardt. Algemeen vind ik de correctie een belangrijke aspect van een communiteit,s leven. Maar wat een betere communiteit leven mogelijk maakt is afhankelijk van degene die de waarschuwing, beschuldiging of berisping aanvaardt. Degene die schuldig is, kan hetzij geduldig de correcties aanvaarden hetzij tegen de correcties ingaan en ontkennen en een zelfrechtvaardigend gezicht laten zien.

Wat doet een correctie aan me? Allereerst vind ik het echt moeilijk om een correctie van anderen te ontvangen. Ik wil altijd aardig gevonden worden. Niemand moet me vertellen dat ik schuldig ben en het maakt niet uit of dat mijn provinciaal of gardiaan of mijn medebroeder is. Wanneer iemand mij op mijn fouten wijst is dat een aanval op de kern van mijn wezen. Geconfronteerd met een correctie, voel ik me klein. Soms vind ik het goed is dat ook al ben ik schuldig dat niemand dat ontdekt. Is dat niet een normaal menselijke reactie ten opzicht van correctie?

Francis in deze vermaning spreekt over een mentaliteit die de broeders moeten hebben om de terechtwijzing te aanvaarden.  Op de eerste plaats zegt Franciscus dat ik een waarschuwing, beschuldiging of berisping geduldig moet aanvaarden van een ander als van mezelf. Dit is interessant. Wat h et ook is:  ik ben degene die het eerst weet dat ik iets verkeerd of fout gedaan heb.  Als ik me realiseer dat ik schuldig ben wil ik ook stappen nemen om het goed to maken. Dit wordt mogelijk vanwege de schuld die ik beken. Volgens Franciscus moet ik dezelfde houding hebben wanneer iemand anders mij op mijn fouten wijst. Het jezelf bewust worden van een schuld gebeurt niet altijd. Iemand anders moet dat doen. Wie het ook is maakt niet uit. Ik moet geduldig de beschuldiging aanvaarden als van mezelf. Dat is moeilijk maar wel belangrijk. Dat is de eerste stap tot verzoening en verbetering.

Er zijn veel reacties op een beschuldiging. Ik kan wel zeggen, “Dat is niet van uw zaak”, “jij ben niet mijn provinciaal”, ”denk je dat jij nooit iets fout doet” en “hier komt een volgende heilige.” Zo’n reactie is niet goed. Door zulke woorden ontken ik mijn schuld en blijf ik schuldig.  Het is pas wanneer ik de berisping aanvaard, beschaamd gehoorzaam en nederig schuld beken kan ik het weer goedmaken.  Zulke reacties helpen me mijn zwakheid en beperkingen te beseffen en ook hoe kwetsbaar ik zelf ben.

vraag:

Hoe aanvaard ik de berisping van de ander vooral wanneer mijn medebroeder het doet?

Vermaning 24

Vermaning 24

De echte liefde

Gelukkig de dienaar die zijn evenveel liefheeft wanneer die ziek is en hem dus niets kan terugdoen, als wanneer die gezond is en hem wel iets kan terugdoen.

Dit vermaning is heel duidelijk. Het gaat over broederlijke liefde. Het titel is “echte liefde” en de echte liefde is onzelfzuchtige liefde. Het is altijd makkelijk om op iemand lief te hebben wanneer ik zeker ben dat hij of zij iets kan terugdoen. Het vraagt veel om op iemand lief te hebben die ziek is en die niets kan terugdoen.

Franciscanen hebben hun identiteit als broeders en als communiteit. Broederlijke leven is belangrijk. Franciscus legt nadruk  telkens weer over broederlijke leven. Hij zegt in Testament, “De Heer had enkele broderies mij gegeven.” Franciscus zegt ook, “if a mother loves her son born of flesh how much more brother should love the other born of the spirit.

Broeders hebben elkaar nodig. Brothers have only each other. Therefore brothers have to be caring and concerning towards each other. Wanneer de echte liefde in de communiteit bestaat, zal de communiteit een getuigenis zijn.

Dit vermaning is niet alleen voor de broeders maar voor alle mensen.

EUCHARIST

EUCHARIST
INTRODUCTION
 The holy Eucharist completes the Christian initiation.
 Eucharist is the source and summit of Christian life – all other sacraments and various ministries in the church are bound up with the Eucharist.
 Baptism prepares us for the reception of the Holy Eucharist
 Confirmation strengthens our union with Christ
 Reconciliation establishes a loving and joyful relationship with Christ
 Holy orders endows the ministry of celebrating the Eucharist
 Marriage is an image and union of Christ and his church consummated in the Holy Eucharist
 The holy Eucharist as our Holy viaticum prepares us for eternity.

Eucharist is the culmination of both
 Of God’s action of making the world Holy in Christ
 Of the worship we offer Christ and through Christ to the Father in the Holy spirit

DIFFERENT NAMES
Eucharist: thanksgiving to God. It refers to the Jewish action of proclaiming God’s works of creation, redemption and sanctification during the meal
Lord’s Supper: because of its connection with the supper which Jesus took with his disciples on the eve of his suffering and death.
Breaking of Bread: because Jesus used this rite, part of a Jewish meal, when the master of the table blessed and distributed the bread. Earlier it was one bread that was broken shared and the first Christians believed that all who eat the one broken bread, Christ, enter into communion with Christ.
Holy sacrifice: because it makes present the one sacrifice of Christ.
Holy Meal: because the Eucharist is celebrated in the background of the table fellowship, meal.
Holy Communion: because by this sacrament we unite ourselves with Christ and we form a single body.
Holy Mass: because the liturgy in which the mystery of salvation is accomplished concluded with the sending forth-Missio- we are sent to live as faithful and loving children of God.

THE SIGNS OF BREAD AND WINE
 Bread and wine are at the heart of the Eucharistic Celebration
 These by the words of Christ and the invocation of the Holy Spirit become Christ’s Body and Blood.
 In the Old Testament, the Bread and wine were offered in sacrifice among the first fruits of the earth as a sign of grateful acknowledgement to Creator.
 In Exodus, this bread gained a new significance-God’s work of Redemption.
 Cup of joy is about the festive spirit – eschatological dimension – life after death.
 When Jesus instituted, he gave a new meaning to Blessing of bread and Wine.
 Mt 14, 13 – 21 Multiplication of loaves
 John 6: I am the Bread of Life
INSTITUTION OF THE EUCHARIST
 Luke 22, 14 – 20; Matthew 26, 17 – 29; Mk 14, 12-25, I Corinthians 11, 23-24.
 Lk 22: 19-20 “then he took a loaf of bread and when he had given thanks he broke it and gave to them saying, ‘This is my body which is given for you” and he did the same when he said, “this cup is poured out for you”.
 Jesus selects unleavened bread and the cup from the Jewish pass over meal and transforms them that they become vehicles for his Eucharistic self –gift to the church.
 Jesus has given totally new meaning to this ritual celebration of the Jewish, a new sacramental memorial.
 The command of Jesus, “Do this in memory of me” – the liturgical celebration until Christ comes. We carry out this command of the lord by celebration the memorial of his sacrifice. The last supper is repeated …. It is the memorial of cross.
 The Eucharist is instituted not only to make present Jesus’ death, resurrection and ascension but also to dwell right here among us.

SACRIFICIAL ASPECT OF THE EUCHARIST
 In the Eucharist Jesus himself is the sacrificial victim. Calvary is the clear reference to this.
 Paul says that the son of God “loved me and gave himself for me” (Gal 2, 20). Similarly in John Jesus says, “I lay down my life for the sheep” (Jn. 10, 15); and Titus 3, 14 makes use of the same sacrificial expression to designate voluntary death, “Jesus Christ who gave himself for us…”
 To give himself for is an expression which designates the voluntary death of Jesus, a free offering of self to God.
 It is precisely the same expression that recurs “This is my body which is given for you” (Lk. 22, 19). The parallel expression, the blood “to be poured out” is even more sacrificial.
 Thus we can conclude that Jesus is applying to himself the language of sacrifice.
 Eucharist is above all else a sacrifice. It is the sacrifice of redemption and also the sacrifice of New Covenant as we believe.
 The sacrificial aspect of the Eucharist is even clearer in our celebration of the Eucharist. At first Eucharist Jesus offered himself, he was both offerer and victim. Now when we celebrate the Eucharist we offer the very same victim- Christ himself.
 Our catholic liturgy also clearly mentions sacrificial aspect very clearly:” we offer you his body and blood”
 The sacrifice of Christ and the Eucharist are one single sacrifice.

WHAT DO WE OFFER?
 Just imagine the entire process through which we have this bread and wine on the altar. The alter boy brings to the altar.
 The sacristan brings it to the sanctuary. Someone else fetches it from the place of manufacturing. There are so many people involved in making the bread for the Eucharist. The things necessary for bread are bought in the market. Someone brings these things to the market.
 The farmer together with his family and workers plough the field, sow the seed, water the crop, harvest it and sell it to the middleman who will then send it to the market. In this entire process, see the number of people involved, variety of emotions attached, the farmer may have had a good harvest or a bad one.
 There may have been moments of joy or sorrow. In short, the entire human race is contained in the bread and wine offered on the altar.
 We offer people with their longings, expectations, disappointments, joys and sorrows. There is no one who is left out.
 It is not only the humanity that is brought before the altar but also the creation: the sun, the rain, the moon, the clouds, the animals, birds and worms.
 There is no creation that can be left out in the growing of wheat and in the produce of bread and wine on the altar.
 This chain of actions and relations make it clear that long before the bread became the body of Christ on the altar, the bread has been the symbol of body of Christ, meaning the entire creation.

WHAT DO WE COMMEMORATE?
 We commemorate Christ’s Passover and make present the unique sacrifice of Jesus on the cross.
 Jesus did not avoid death but he faced it out of love. He has for us. He was then raised from the dead on the third day.
 The Eucharist is therefore the passage from death to life, a sacrifice which re-presents the sacrifice on the cross.
 What takes place on the cross in an affective death of dying Jesus. Here is a man of my own race dying as he himself told me. He is dying for me, for us and for this gathering around the altar.
 We ask Jesus, “Why do you do this?”, “For what”, “Why?”.
 One can very well visualize the enormity of suffering, excruciating pain of Jesus, the outrageous misery, agonizing torment, never-ending humiliations, mockeries and sneers. We ask Jesus, “Why?”
 Jesus says, “When I am lifted up, I will draw all people to myself.” Therefore when we stand before the altar and witness the affective death of Jesus, I need to be drawn to him.

THE PRESENCE OF CHRIST
 Christ said. “This is my body,” and “this is my blood.”
 It has been the conviction of Church that the bread and wine are transformed into Christ’s body and blood through the consecration
 We therefore believe in the real presence of Jesus Christ.
 Christ Jesus who died and was raised from the dead is present in many ways. Most especially He is present in the Eucharistic bread and wine
 This is a mystery of faith
 We do not see the drama of Calvary or we do not see Jesus with our physical eyes.
 But our faith teaches us that He is true living and present under the form of bread and wine

School kids go digital in fight against alcoholism

This summer, students of the Corporation High School at K K Pudur in the city are on a digital mission to fight alcoholism. Wanting to make the best use of their holidays, seven students of the school have embarked on a campaign against liquor consumption and its ill-effects through the Digital Storytelling (DST) format.

As a part of their summer camp, the students of classes-VII, VIII and IX have made efforts to interact with alcoholics, visit TASMAC outlets and seek advice from medical practitioners on the ill-effects of alcohol and ways to fight and overcome the condition. The students are helped by the American India Foundation, which has tied up with the Coimbatore Corporation.

For most students, the fight against alcoholism begins at home. “My father usually drinks and troubles us. When we decided to do a theme-based DST, there was no doubt that the theme would be alcoholism,” says Durga, a student.

The students said they were inspired by stories they heard at de-addiction centres. “Some inmates were crying as they spoke to us. Many were happy that they could lead a happy life once de-addicted. We felt a sense of pride in working with the theme,” says Gracy.

Seven different projects were created by students at a five-day summer camp across 23 corporation schools between April 22-May 24, says V Alexander, regional coordinator, American India Foundation.

My view:
Shouldn’t the church relates organisations take up more of such projects? Thanks to those religious and dioceses who run such projects.

Courtesy: http://newindianexpress.com/states/tamil_nadu/School-kids-go-digital-in-fight-against-alcoholism/2013/05/24/article1603361.ece

Franciscan nuns take up organic farming

Rajasthan:
Besides running a hospital and a school in Rajasthan, the Franciscan sisters have embarked on a new agricultural project of running an organic farm.
The sisters have been doing the farming on their two acre plot.
The inspiration came after the nuns visited Tarumitra Bio-reserve in Patna, where they saw students led by Ms Margaret Molomoo making a great success of their farm in organic farming.
Sr. Isabel, the superior of the small community, said she felt organic farming was more appropriate for Franciscans.
“The intense use of poisonous pesticides and chemical fertilizers have been creating havoc both on the land and its inhabitants” she said.
The nun said that people’s health has deteriorated since the introduction of the new farming methods of India’s ‘Green Revolution’.
With some help from students, the nuns planted a local variety of wheat and did not use any chemical fertilizers or pesticide sprays.
Their first crop was mature and ripe by the end of March.
When the harvesting and threshing was complete, the sisters weighed up the wheat which came out to be 27 quintals. Over 10,000 rupees worth of hay was an extra bonus.
“The best part of the whole story has been that all of us got involved with the land. The traditional respect people had towards the earth is fast disappearing” said Sr. Ishpriya.
courtesy:http://www.ucanindia.in/news/franciscan-nuns-take-up-organic-farming/20946/daily

Religious Life in need of urgent change

The religious life is in need of a radical renewal today. We acknowledge with great esteem the way the religious live their mission and charism in India but at the same time there is an urgency to restore the credibility of our religious life. The church worldwide finds itself in the crisis in various areas. This is however is not a new situation. Church has survived for the last two thousand years and has overcome all the crises she had faced. The crises have been overcome for the larger part by the dedication and commitment of those who responded to the crises with a new way of life. The religious congregations have been founded in those crisis situations to address the issues. Over the period of time however the religious congregations have lost the original intention and the radicalism of the founders and the religious congregations today have become merely institutions!
Pope Francis said that church cannot become an NGO and that the priests are not functionaries. In this light, it may be good to look into what we are doing as religious in the name of mission. Our missionary endeavours need to reflect the spirit of Gospel and the evangelical vows. The provincial chapters and the various meetings organised at the congregational level, provincial level and national level often raise an alarm over our convenient life style and the need for prophetic and missionary presence in the world. Somehow it is not realized in actuality! The religious life is infected with craving for power, money, fame and popularity. We go to any length to see that our institutions become the number one! We see that we make good profit from the institutions! In some places we end up serving the wealthy who actually do need us to run an institution because with the money that the rich have they will get such service even if we do not provide. There is another quite a big society who cannot afford even an ordinary life who in fact need our service.
I read in an article on the religious life the following. “Excessive institutionalisation has sucked the spirit and vitality of religious life today. Increasingly, security of the institution has removed the basic insecurity demanded by the Gospel. Though religious life is of its essence prophetic, prophecy has become easily institutionalised by achievement. Religious are no longer seen as the people on the cutting edge, but rather are viewed as people intimately connected with maintaining the institutions of society.” I am not cynical about and disillusioned with the religious life. I believe in the innate power of religious life. I deeply believe that the religious can today make strong impact in the world and I only feel that it is time that we take our presence seriously and do justice to what we have professed to live by. Do we dare to come out of the existential and established and institutionalised life style to become gospel witnesses in its truest sense? When we engage ourselves in institutionalised ministries which sometimes end up serving the rich and creates possibilities for financial gain, we are influenced by the mentality of this competitive and business world. This has a great bearing on our presence as religious and to those who come to join us. Such works carried out in the name of mission and service fail to inspire the young and they fail to be witnesses of Gospel values. They become the opposite – counter cultural witnesses to Gospel itself.
The formation of those who come to embrace the religious life is very crucial. The young cannot afford to see the complacency that is widely present in the religious life. We cannot present to the young false ideals and visions. We cannot ask the young to profess the evangelical vows without ensuring that we create all possibilities and environments to live the vows. A young religious does not come to us to be a teacher and a nurse and a social worker if these works are not carried out in accordance with the Gospel values. Our vocation promotion brochures often highlight the number of institutions that we proudly run. Vocation promotion sometimes ends up being a programme of recruiting personnel to run the institutions. There is still fire among the religious. There are a large number of religious who dare to live their commitment truly and authentically. Let us not find a reprieve in those who are true and committed and who have even laid down their lives serving the needy! They are just a few! The mind-set that influences the decision making must change! A courageous and daring initiative to move out of cozy-institutionalised-comfort zones to be among the needy and poor is the need of time. Can the Leadership who are responsible to lead the respective congregations in the footsteps of the founders embark on a change that is so urgent today? Failing to change, we will be consciously pushing our religious life into irrelevance and destruction!